Ejisu district Hospital en Accra

Nu is het weer eens mijn beurt om een blog te schrijven. De dag na mijn verjaardag kreeg ik mijn bage terug, dus nu kan ik eindelijk in mijn eigen kleren rondlopen en de handwas doen. Naast stromend water, een werkende wc en een douche met waterdruk weet ik nu ook de luxe van schone kleren te waarderen. Het is allemaal mogelijk in Ghana, je moet er alleen veel moeite voor doen en geduld hebben. Helaas duurde de euforie van mijn baggage niet lag, want na een mooie dag in het Owabi Wildlife Sanctuary , want ik was op weg naar huis tegen een stoeprand gevallen dichtbij het riool.

Over de Wildlife Sanctuary, het was een uitdaging op zich om te komen terwijl het alleen aan de andere kant van Kumasi lag. We hebben door de jungle gelopen en zochten naar Mona monkeys. Helaas zagen we ze niet in de jungle. Net toen we aan onze guide gingen twijfelen kwamen ze gelukkig te voorschijn aan de rand van het woud.

Terug over mijn valpartij. In de avond werd het toch wel zo dik dat ik moeite had met lopen. Dat was lastig omdat mijn stage 2 dagen later zou beginnen. Op advies van Stephen, een locale Aiesecer, moest ik voordat ik aan mijn stage begon even melden dat ik last van mijn been had, zodat ik misschien niet zo lang hoefde te wachten op een behandeling. Op onze eerste stagedag gingen we dus met Linda, Nora en Christine (een practical nurse in opleiding uit Canada) naar het hoofd van het ziekenhuis om ons te melden. Na ons gesprek zei ik subtiel tegen hem dat het maar goed was dat ik een ‘ sitting job’ had en dat ik misschien een antibiotica kuur nodig had. Ik kreeg vervolgens een persoonlijke rondleiding door het ziekenhuis langs de consulting room, de apotheek en de wound dressing, geheel gratis en zonder te wachten, begeleid door het ziekenhuis hoofd. Met een ingepakt been en een (te sterke ?) antibioticakuur op zak begon ik mijn stage.

In de avonden hadden we leuke presentaties over Italie gehad (met pasta!), Frankrijk (met chocolade fondue hmmm) en Australie. Ook hebben we de Azonto geleerd, een dans die werkelijk iedereen kent in Ghana. Helaas was ik er niet zo goed in met mijn been, maar gelukkig hebben we nog genoeg tijd om het over te doen. Linda was uiteraard een natuurtalent! Voor een impressie, hier danste we onder andere op : http://www.youtube.com/watch?v=KEbKmugXGC8 en dit is de hit die je overal hoort: http://www.youtube.com/watch?v=GTUIlOudlHI . Ook erg populair is: http://www.youtube.com/watch?v=17vC8qZILJE. Ik was nog met een deel van de groep naar een bar om de hoek geweest als afsluiter voor een Engelse jongen die binnenkort terug ging reizen. We hadden ons goed vermaakt met ‘ truth or dare’, maar gelukkig was het geen chinees spel zoals Linda al eerder noemde.

Er zijn vier afdelingen in het ziekenhuis die wij met zijn vieren bekijken en afwisselen per week. Dit zijn de theatre, general ward, OPD/consulting room en maternity department. Ik ging de eerste week naar de OPD/consulting room, waar ik heb geleerd de bloeddruk te meten. De consulting room heb ik kort bezocht maar vond ik geweldig. Ik zat tegenover de arts en naast de patient in de consulting room. De arts discusseerde eerst met mij over de gezondheid van de patient en de behandeling van malaria. Uit interesse liet ik een boekje ‘ Infectious diseases’ zien omdat ik het idee had dat ze malaria anders behandelden dan in het boekje genoemd werd, dus zoals in het Westen. De arts vond het boekje zo interessant dat ik voor ik het wist de dossiers en recepten zat te schrijven terwijl zij achterover door het boekje zat te bladeren. Een paar kwartier later kwam de secretaresse van de pharmacy om op te merken dat het handschrift van de arts toch wel heel anders was dan normaal (lees: aanzienlijk verbeterd) en dat de antibiotica die gegeven moest worden verkeerd gespeld was (oeps). Maar goed, bij de arts zouden ze de spelfouten niet kunnen lezen mocht de arts die maken.

Na de stage maakten we ons klaar om naar Accra te gaan voor het weekend……met de troto. ‘ Waar zijn we aan begonnen?’ vroeg ik aan Linda terwijl we instapten. Ze lachte. ‘ Serieus, hier gaan we spijt van krijgen’ zei ik. Het is namelijk een reis van 6 uur over slechte wegen in een krappe bus, in de hitte of in de uitlaatgassen en met geschreeuw van slechte Ghanese programma’s op de achtergrond. Uiteindelijk had ik er ook spijt van (Linda was ‘ zwaar geergerd’ )maar het was wel zo gezellig …en goedkoop….dat we de troto ook voor de terugweg hadden genomen.
In Accra bleek het hostel te weinig bedden te hebben en wilde de troto chauffeurs meer geld hebben dan afgesproken. Uiteindeljik zaten Linda en ik op een tweepersoonskamer met twee anderen. Dit schijnt nog erg ruim te zijn volgens interns die spraken over eerdere trips.

De volgende dag gingen we naar het national museum (is er een historisch museum van Delfzijl? Ik denk dat het ongeveer even groot zou zijn). We werden begeleid (lees: gevolgd) door twee mannen die schilderijen maakten en verhalen met veel diepgang en inhoud met ons deelden, zoals de gevoelens die felle kleuren als geel naar boven doen brengen. We liepen langs bedelaars vanuit de Sahara die hier naartoe getrokken waren omdat ze hier getolereerd werden. Allemaal aparte ervaringen.

Vervolgens zijn we naar James town gelopen en Fort Ussher, de foto’s volgen nog! Fort Ussher is een oud gevangenis waar slaven werden opgesloten en naar andere werelddelen werden gebracht. Dit weekend diende het echter als gevangenis voor twee Westerlingen die niet betaald hadden voor de entrée. We waren namelijk niemand tegen gekomen bij de ingang en toen we niet van plan waren om te betalen ging het hek dicht nadat ik en een Belg het fort waren uitgestapt. Een paar ghanesen met voetbalshirts hadden Linda en Emile, een andere Nederlander, boos benaderd. Ze stonden in eerste instantie vrolijk voor een dicht hek, omdat ze eerst dachten dat wij waren opgesloten en niet zij. Gelukkig kon Linda met wat geld en charme een van de ghanesen met een verhaal over Manchester voor zich winnen, zodat het hek open werd gedaan en ze naar buiten konden.

Vervolgens gingen we naar wat ik tot nu toe de mooiste plek van Accra vind: de golfbreker en stijger bij de lighthouse. We liepen langs gondelboten die deden denken aan Venetie. Sommige boten werden uit 1 boot gesneden en uitgekerfd. We liepen langs alle kraampjes en boten naar de stijger waar we werden benaderd door een man die zei dat we de chief geld moesten betalen om over de stijger te lopen. Dit hield ons natuurlijk niet tegen. Na een paar golven over ons heen te hebben gekregen en veel foto’s verder was de chief naar ons toegekomen om het geld te innen. Daarna dronken we ernaast een drankje met een live opvoering van de lokale kinderen de handstanden deden, op hun hoofd gingen staan en de azonto voor ons gingen dansen. Als afsluiter gooide een jongen zelfgemaakte biljetten van sigaretpakjes in het rond zoals in het nummer ‘ chop my money’ . We hebben die dag nog veel beleefd, zoals het helpen slepen van een boot, een zoektocht naar pizza met een tussenstop bij een stoet en een kerk een een luxe club aan een baai met patat. Hier kunnen jullie ons als we terug zijn nog een keer over vragen, want het is te veel om nu in detail te vertellen. Helaas is Linda in de avond ook bestolen, een dieptepunt van het weekend.

De volgende dag ging ik met Emile naar een arts in Accra om naar mijn been te laten kijken en ging Linda hiken met de rest van de groep. Dat was beiden ook een belevenis. Ik ging daarna nog naar Laboni beach, een erg touristisch maar mooi strand waar we zelfs pizza hebben gegeten. Omdat een deel terug wilde naar Kumasi en een deel moest blijven voor hun stage, hadden we moeilijkheden om af te spreken waar we elkaar gingen ontmoeten. Ik kon met een ghanees mee naar Newplant Junction, een chaotische, drukke busplek in Accra waar de troto naar Kumasi vertrok. Ik was helaas door het gehaast alleen mijn toilettas vergeten, met een deel van mijn medicijnen. Daar moet ik later nog achteraan.

Iedereen op Newplant station zit aan je en probeert met je te praten om je in hun wagen te krijgen. Ik was blij dat ik met een local er naartoe was gegaan en ik bofte dat ik bij lokale chauffeurs kon wachten op de rest van de groep, want anders was de kans veel groter geweest dat ik bestolen werd of overweldigd werd door ghanese chauffeurs en verkopers. De lokale chauffeurs waarmee ik een praatje had gemaakt gingen als mijn persoonlijke bodyguards mee naar de rest van de groep en leiden ons naar de goede troto, terwijl ze de andere ghanesen wegduwden. Echt een bizarre ervaring!

Na 4 uur zijn we vanacht aangekomen in Kumasi, wat opvallend snel is. Misschien is er een nieuwe weg aangelegd waardoor de hobbelige weg veel korter was. Vandaag zijn we weer ‘s ochtends naar onze stage geweest. Linda en ik hebben nu allebei ervaren dat de maternity ward de meeste uitdaging biedt om door te komen, je doet hier namelijk niets de hele dag. Linda heeft afgelopen week hier meegelopen en ik vandaag voor het eerst. Morgen zal ik kijken of ik met een interessant boek Verloskunde en een paar leuke feitjes de interesse van de nurses kan winnen. Hiermee eindig ik mijn deel van onze reis en onze update. Hopelijk vinden jullie het leuk om te lezen!