belevenissen dichtbij huis

Deze dagen stonden vooral in het teken van onze stage. In de theatre (waar Linda deze week was ingedeeld) waren erg veel keizersnedes, dat, aldus Linda en Nora, er uitziet al een ongebakken kip. Waarschijnlijk gaan we binnenkort zien hoe dat er echt uitziet, want we hebben sinds kort een kip als huisdier. De arts was een dag ziek maar moest toch werken omdat er emergencies waren. We hebben erg veel respect voor hem aangezien hij de enige arts is in het ziekenhuis. Deze week werd bovendien de president herdacht. Iedereen liep in zwart en rood. Een aparte ervaring want 3 hele dagen is werkeijk iedereen betrokken hierbij.

De problemen met de wc blijven zich letterlijk opstapelen. Vooral als interns te veel gedronken hadden bij de bar, hadden de wc’s het zwaar te voorduren. Inmiddels waren 2 van de 3 wc’s verstopt. Toen de loodgieter eindelijk langskwam en de klep van een wc opened, rende hij meteen naar buiten met zijn hand voor zijn mond (…). Teruggekomen riep hij ‘ It’s 60 cedi’s. God why!’ Daarna was hij weggevlucht.

Ook zijn er een paar nieuwe nigeriaanse aiesecers bijgekomen en zijn we met z’n allen fufu gaan eten. Linda had het het maar op een glas cola gehouden, want (aldus Linda) ik had, heel dom, in een slaapdronken bui loperamide (gebruik je bij diaree) i.p.v. laxeermiddel genomen (jaja, begint allebei met een L) wat het probleem natuurlijk alleen maar erger maakt! Ik ga een slechte dokter worden later:P. Als ik thuis kom geef ik een “normale stoelgang” feestje! Pfoe, dat zal ik nooit meer zo voor lief nemen!

Het is leuk om met aisecers van zo veel verschillende landen te kletsen, vooral de afrikanen hier hebben grote ambities! Van president, tot het werken bij de Navo, iedereen wil naar Europa, en natuurlijk rijk worden! We denken dat ze hard werken omdat ze allemaal een bepaald doel voor ogen hebben: het verbeteren van de situatie in hun land.

Na de fufu hebben we thuis een hele leuke avond gehad. Na een tijdje gekletst te hebben, hebben we met z’n allen in een kring gedanst, het ene gekke dansje naar de ander, die de rest dan moet kopieren. Bezweet hebben we even buiten gezeten, en toen was het alweer tijd om afscheid te nemen, nl. van Tim. Weer een rondje met allemaal mooie woorden over degene die vertrekt. Ik hoop echt dat als ik weg ga, de mensen ook iets moois over mij te weten zijn gekomen. Emile werd om 12 uur 22 dus hebben we nog voor hem gezongen, en noedels gekookt, en zijn we uiteindelijk gaan slapen.

Donderdag zijn we na een aantal keizersnedes wat eerder weggegaan uit het ziekenhuis om naar het cultural centre te gaan. Hier zijn we naar een museum geweest over de Ashanti koningen. De voeten van de koning mogen de grond niet raken, anders wordt hij ontkroond. Ook hebben we een traditionele Ashanti dans gezien. Na nog even de cultural market te hebben afgestruind (“ nu ga ik echt niks kopen hoor!”) zijn we weer terug gegaan met de trotro.
(Linda) Alweer heel moe, ben ik terug naar kwamo gegaan en heb ik wat te eten gehaald maar eerst een grote zak water. Ik kletste daarna met wat kinderen en grapte dat ik zo sterk wilde zijn als zij en ook dingen op mijn hoofd zou kunnen dragen. Vervolgens pakte een meisje mijn water zak, zette het op haar hoofd en begon te lopen. Met een groep van 5 kindertjes om mij heen, die omstebeurd de waterzak naar het LC house wilde dragen. Ik schaamde me heel erg: wat een kinderarbeid :P

Vrijdag was alweer de laatste dag. Na een keizersnede (voor Linda dan) zijn we iets eerder weggegaan (alweer, slecht hè?) naar Bonwire in de buurt van Ejisu.
Dit dorpje staat in het teken van het maken van kente, een geweven stof. Het is kostbaar omdat het zoveel tijd kost om te maken: het duurt bijvoorbeeld een maand om één triple weaven cloth te maken! We hebben hier erg hele leuke tour gedaan, waar stap voor stap werd uitgelegd hoe de kente gemaakt wordt, en waar je het ook zelf kan proberen. Er zaten rijen met kinderen, die in hun vakanties ijverig weven van 6 uur ‘s ochtends tot 6 uur ‘s avonds (ze mogen wel pauze nemen…:P). Daarna zijn we naar de cocoa farm gelopen, waar we de rijpe vrucht geprobeerd hebben. Heerlijk! Gek waarom ze dat niet op straat verkopen. De gids was erg gefrustreerd over de regering: alle cocoa moet voor een lage prijs aan de regering worden verkocht, die het dan weer voor een hogere prijs doorverkoopt. Dat beperkt de boeren in hun handel.

Aan het einde van de tour zijn we in de traditionele klederdracht van de ashanti koning opgetuigd, en hebben we een stukje kente gekocht.
Vervolgens zochten we een troto naar het volgende dorpje, wat niet gemakkelijk bleek te zijn. Alle trotro’s waren vol. Na aandringen van de locals zijn we met 5 mensen in een al volle trotro gepropt. Misschien een persoonlijk record (25 man) en dat over een hobbelige weg! In Ntonso moesten we met handen en voeten uitleggen dat we naar het visitors center wilden, want niemand die we daar tegenkwamen sprak goed Engels. Door een escorte van kinderen hebben we het uiteindelijk gevonden en hebben we gezien hoe de locals kleding bestempelen.

Op de terugweg hebben we onze beste haggle-skills moeten gebruiken om een taxi terug te krijgen, en hebben we de anderen bij in Ejisu ontmoet, om rice balls te eten. Ook ‘s avonds was het weer gezellig.

Zaterdag gingen we naar de bergen bij Atwia om te gaan hiken. Een aiesecer had een prive troto voor ons geregeld. Toen we uitstapten, waren we allemaal ‘ ‘ginger’ door de stoffige zandwegen. Het toegangsbewijs dat we kregen om de berg te beklimmen waren willekeurige kaartjes uit het buitenland, bijvoorbeeld een lorrystationkaartje:P. Wat heb ik een respect voor de locals hier: het is echt een hele stijle klim naar boven, en waar wij zonder bepakking al helemaal bezweet boven kwamen, deden de locals dit met 20 L water, of wel 10 koffers op hun hoofd. Het laatste stuk door het bos was indrukwekkend: locals die in een kring stonden te bidden, die slaande bewegingen naar iemand in het midden van de kring maakten, en vrouwen die huilden. Het zag er uit als een offering.

Eenmaal terug van de stoffige wegen wilde iedereen graag douchen, maarja, het water deed het niet! Dan maar met een emmer:P De bar was dicht op zaterdagavond, dus hebben we tot 1 uur ‘s nachts echte nederlandse pannekoeken staan bakken, die we morgen met z’n allen gaan opeten.

Zondagochtend zijn we naar een mis van 9 tot 12 geweest. We moesten even op aiesecer, Kaodi, wachten die met ons meeging, maar om kwart over 9 konden we dan vertrekken. Natuurlijk begon de mis niet om 9 uur! Een trotro vinden was niet erg gemakkelijk helaas, maar gelukkig had Kaodi zoveel vrienden in de buurt dat hij een paar auto’s kon aanhouden die ons wel mee wilde nemen. Heel lief, gewoon om ons naar de kerk te brengen.

De kerk was erg interessant om te zien. Mensen waren door elkaar te schreeuwen en te zingen, in trance van hun gesprek met god. Daarna hebben we een half uur een discussie gehad, en toen kon de mis echt beginnen: met gospel zang van wel een halfuur, waarin iedereen door de kerk heen danste, zong, klapte, een super leuke sfeer! De nieuwkomers (inclusief wij) werden aan de kerk voorgesteld, en er kwamen mensen naar voren om te vertellen wat voor een wonders ze deze week hebben meegemaakt. Daarna volgde een preek, wat zeker niet saai was: een schreeuwende priest, en een menigde die constant halleluia, yes en Amen roept. Wat het meeste indruk heft gemaakt was de handoplegging, waarbij de priester langs de menigte gaat en een hand op mensen hun hoofd legt, waarna ze helemaal van de wereld zijn, op de grond vallen, en soms epileptische stuipen krijgen, heel apart…

De priester had het trouwens vooral gehad over geven. Dit hebben we in het dagelijks leven hier ook gemerkt. De Ganezen vinden het heel normaal om jouw water zonder te vragen te gebruiken, of jouw eten uit de koelkast op te eten. Dat is natuurlijk niet zo erg, maar het is wel vervelend als je na 2 dagen alweer een nieuwe waterzak moet halen… een cultuurverschil waar we aan moeten wennen.

‘s Middag zijn we naar de markt in Ejisu gegaan, een wirwar van straatjes met ongebakken varkenspoten, varkensneuzen, en natuurlijk een heleboel vis dat al de hele dag in de zon ligt te bakken. Een zee van kleuren en geuren die ons overdonderden, aan het eind van deze week.