Onze reisweek

Helaas hebben we niet veel tijd om alles op te schrijven, maar we doen ons best om jullie toch een goede indruk te geven van afgelopen weken.

Teruggekomen van de Volta region konden we nog afscheid nemen van Christine, onze stage college die de volgende ochtend vroeg zou vertrekken. Ook was Kirsten jarig, een gezellige Duitse intern. We waren dus net op tijd voor een mooi feestje. De volgende dagen hadden we het minder druk. We hadden namelijk alle afdelingen van het ziekenhuis in Ejisu gezien en wilden nu regelen in het Komfo Anokye ziekenhuis te werken. Dit is het grootste ziekenhuis in Kumasi.

We zijn in onze rustige week nog bij het army museum geweest dat vlakbij dit ziekenhuis is. Een interessante geschiedenis over de oorlogen die Ghana heeft gehad of aan meegevochten heeft. Ook hebben we met ons modetalent stukken stof uitgezocht op central market om kleren en tasjes van te laten maken (ook al begonnen we aan onze keuzes te twijfelen toen we thuis waren…).

18 tot 26 Augustus hadden we vrij genomen om te reizen door Ghana.
We konden met een groep interns mee die een troto gingen huren voor 6 dagen om te touren door Ghana. Wij wilden mee tot het Mole park, omdat dit een slechte weg is dat erg vermoeiend kan zijn met het openbaar vervoer. De rest van de tour hadden we al gezien. Er was nog wat discussie wie mee ging en hoe de tour zou gaan verlopen, maar daar dachten Linda en ik buiten te staan.

Vrijdag probeerde ik met Nora al stage te lopen in het ziekenhuis. Helaas wist niemand behalve de administratie van ons af, dus duurde dit heel lang. Toevallig kwamen we de head van de emergency department tegen, precies de persoon die over onze stage zou gaan. Volgens mij hebben we zo een deel van de bureaucratie weten te omzeilen. We kregen een korte rondleiding over de afdelingen ‘red, orange and yellow’ en vertrokken daarna weer. Nora bleek later die dag malaria te hebben, dus was die avond nog naar Ejisu gegaan met Linda. Toch wilde ze nog mee naar Mole de volgende ochtend.

Zaterdag was het dus tijd voor onze grote reis! We zouden 6 uur vertrekken, maar toen barste er een discussie los waarvan iedereen dacht dat die de vorige avond was uitgepraat. Een paar interns hadden namelijk niet genoeg geld voor de hele reis, en hadden gevraagd of de rest voor hen konden bijbetalen. Helaas was er miscommunicatie over het uiteindelijke plan. Twee uur later, na een tweede discussie of we Sander de kip ook moesten meenemen, vertrokken we met een net te volle minibus. En Sander bleef achter, wat achteraf niet de beste keuze bleek te zijn…

We stopten langs de monkey sanctuary op weg naar Mole, waar we twee soorten apen tegenkwamen: schuwe black and white colobus die zich hoog in de bomen verstopten en de nieuwsgierige mona monkeys, die onze bananen durfden af te pakken. In de buurt van Mole bleven we slapen.

Zondag om 6 uur opgestaan, ontbijt gehaald en door naar Mole national park, waar bijna alle studenten kaarten wergen afgewezen omdat ze, tsja, niet in het engels waren... Na laarzen gewisseld te hebben konden we op pad. Het was voor de gids niet gemakkelijk om iedereen stil te krijgen, maar toen we olifanten tegen kwamen stond iedereen toch wel even met z’n mond vol tanden! Heel groot, op zo’n 20 m afstand en we waren het park nog geen 100 m in. Een stukje verder kwamen we al snel antillopen tegen, en hadden we een geweldig uitzicht over de savanne. Op de terugweg kwamen we olifanten in een meer tegen. Daarna zijn we naar de Larabanga moskee gegaan, bekend om hoe het gebouwd is. De jongens die je rondleiden jagen de kinderen weg, terwijl ze zelf juist heel irritant zijn, omdat ze er zelf alleen maar op uit zijn om een nummertje te scoren, terwijl de kinderen oprecht geinteresseerd zijn. Je kan de zogenaamd behulpzame jongens die voor het project werken niet van je afschudden, waardoor je de gids niet eens meer kan verstaan en maar weinig over de moskee te weten komt. Emile had nog een grote mond dat hij zich al een moslim zou voordoen om in de moskee naar binnen te komen, maar uiteindelijk toch niet gelukt..

Daarna waren Jacqueline en ik van plan naar Tamale te gaan, maar zoals altijd liep dat een beetje anders, want pas in Kintampo zouden we kunnen wisselen, en dat is al helemaal in het zuiden.. Dus hebben we met s’n allen gegeten, en zijn ze daarna nognaar de kintampo waterfalls gegaan. Helaas voelde Nora zich heel ziek, dus zijn Stephen en ik met haar mee naar het ziekenhuis gegaan, terwijl de rest in een rare situatie terecht kwam: omdat het de afsluiting van de Ramadan is was het een drukke boel met jongeren die uitbundig het begin van het suikerfeest aan het vieren waren.

Ondertussen in het ziekenhuis bleek Nora ziek te zijn door de bijwerkingen van haar malaria medicijnen. Ze zijn hier namelijk niet bepaald zuinig met de antibiotica! Omdat Nora een paar keer hoestte in het ziekenhuis, hebben ze er maar een flinke dosis tegenaan gegooit, waardoor ze uiteindelijk dus veel zieker van is geworden dan de antibiotica zelf! Een andere rare bedoeling was dat Nora haar IV vloeistof moest kopen, voordat ze wisten of ze het nodig zou hebben… Na in het ziekenhuis mijn Frans een beetje bijgesprijkerd te hebben met een man met 4 vrouwen zijn we uiteindelijk in Techiman afgezet, waar we een trotro naar Nkoranza hebben gevonden. Toen we vertelden waar we heen wilden was een man helemaal met ons meegelopen van het station om ons voor de deur af te zetten, weer een voorbeeld van de behulpzaamheid hier! We waren aangekomen bij het hand in hand project.

Snel meer....